Czy masz parcie na szkło?

Tak zwane parcie na afisz i chęć zostania wspinaczkowym celulitem (selebrytem, czy jak to się tam pisze) jest powszechnie potępiana, źle widziana i krzywo nań patrzona, jak środowisko długie i szerokie.

Ideałem pozostaje wspinacz, który gdzieś tam, po cichutki i bez błysku fleszy robi swoje. Oczywiście te swoje musi być srogą liczbą, żeby wspinacz spełniał kryterium ideału. Anonimowe i skromne cieniasy nikogo nie poruszą.

Oczywistym jednak jest, iż wspinacz, o którym nic nie wiemy, również nie spełnia kryterium ideału, gdyż nie wiemy o jego istnieniu, a skoro nie wiemy, to poniekąd, nie istnieje.

Jeśli zaś się dowiemy, to tym samym przestaje być nieznanym wspinaczem.

Cholera! Ciężko być idolem.

Skąd takie wynurzenia i przemyślenia?

Otóż śledzę, jak pewnie i część z was, sprawę wyprawy Dawida i Elizy na Grenlandie.

Zastanawiam się, jak to się wszystko skończy i co wynika, z tej kolejnej już „afery” w środowisku.

Dawid i Eliza to bardzo utalentowana para, obdarzona dużą motywacja i umiejętnościami organizacyjnymi.

Moim pierwszym kontaktem z twórczością Dawida był jego materiał z bunkrów w Janówku – hen w połowie lat 90. W prasie wspinaczkowej, królowały wówczas artykuły ilustrowane zdjęciami z aparatów marki Zenit, na których dokumentowano pośladki prowadzącego daną drogę wspinacza.

Artykuł Dawida był inny. Świetny materiał fotograficzny i ciekawy tekst pozwalał uwierzyć, iż Fontainbleau pod Paryżem to żenada, w porównaniu z podwarszawskimi bunkrami. (Prawda była oczywiście inna. Uwiedziony zdjęciami wybrałem się do Janówka, ażeby przekonać się ze sprawny fotograf i z kupy gruzu w krzakach potrafi wyciągnąć naprawdę wiele)

Kolejne materiały i zdjęcia Dawida i Elizy utwierdzały mnie w przekonaniu, iż są oni absolutnymi mistrzami w budowaniu wizerunku, ale raczej niezbyt dokładnymi dokumentalistami.

Wspinaczki na wieżowce i mosty w Warszawie – zawsze w obecności mediów.

(Czy ktoś pamięta zdobywcę np. wrocławskiego Poltegoru? Nie? No właśnie. A jest taki, tyle ze nie było przy jego wyczynie Polsatu)

Piękne zdjęcia z Maroka, na których przykuwa uwagę zakapturzona postać Berbera, błądzącego po miasteczkach i wydmach. (tymczasem zakapturzonym „Berberem” był zdaje się sam Dawid lub ktoś z jego ekipy)

Zdjęcia z Rodellar, świetnie wystylizowane i skomponowane (np. Dawid cały na czerwono wspina się po czerwonawym filarze skały, w tle zacienione i lekko niebieskawe skały)

Zdjęcie na okładce jakiegoś pisma – Dawid cały na biało (również w białej wełnianej czapeczce) wisi na jednej ręce wysoko nad ziemia na ramieniu żurawia budowlanego, w dole poszarzałe i ciemne miasto o zachodzie słońca.

Dawid pływający z czekanami i w rakach (co???).

Eliza bujająca się na linie jak, nie przymierzając, pijany uczestnik firmowej imprezy integracyjnej.

Uff, długo mógłbym wymieniać.

Jak oceniłbym te zdjęcia? Technicznie znakomite, naładowane emocjami i ekspresyjne. Dobry kawał roboty. Sam uważam się za fotografa wspinaczkowego. Posiadanie własnego stylu i dobrego warsztatu, wzbudza mój szacunek.

Jak oceniłbym dorobek wspinaczkowy pary, który na nich występuje? Średnio ciekawy.

Podsumowując: Dawid jest na pewno wybitnym „szołmenem” i przeciętnym wspinaczem

Gdyby ktoś się zapytał „słuchajcie mamy wolny etat w TVN Turbo, kogo powinniśmy wybrać do prowadzenia programów o wspinaniu i wyczynach ekstremalnych?” Zagłosowałbym na Dawida obiema rękami i nogą.

Ale przyznać im Jedynkę??? (Przypominam, to nagroda za wybitne osiągnięcie wspinaczkowe)

No dobra, można nawet i przyznać. (Chociaż wtedy, to znaczy w 2007, bardziej dopingowałem Kondziorowi, za jego 8c, czy Dudersowi za 8c+) Zawsze istnieje kategoria „za popularyzację sportu”.

Jednak, kiedy już przyznajemy, to bądźmy dorośli!

Dajemy nagrodę ludziom, którzy notorycznie upozowują swoje zdjęcia, podkręcają i upiększają materiał z wyprawy (nie po to żeby cos ukryć, ale żeby miał większy „wow faktor”)

Następnie się dziwimy, ze przepłynęli tylko kilka kilometrów w kajakach, zamiast osiemdziesięciu, ze zrobili sobie sesje foto koło wiochy i zapomnieli powiedzieć, ze to zdjęcia ze skałek, a nie z 1500 metrowej ściany, ze w końcu ta ściana, te 1500 i ten pion to wszystko taka troszkę opowieść wędkarza, który taaaką rybę złowił.

I co? Teraz odbierzemy im tą nagrodę? Albo skażemy na środowiskowy ostracyzm, bo daliśmy się zwieść na opowiastki a’la Martyna wśród Murzynów?

Więcej powagi i świeżego powietrza by się niektórym przydało.

Kilka końcowych uwag

1 Nie bronie zespołu, oni sami za obronę by tego na pewno nie uznali.

2 Dawida i Elizę poznałem osobiście – bardzo mili ludzie. Nie wpływa to na moją ocenę sytuacji.

3 Ich przejścia uważam za średnie, gdyż pokonywanie 7b lub c (max) na dużych ścianach, nie stawia nas w pierwszym szeregu światowego alpinizmu. (Skąd wiec ta Jedynka??)

Nieprzekonanym proponuje wizyty na stronach Alpinista, lub federacji Brytyjskich, Amerykańskich czy Hiszpańskich. A nawet, o zgrozo, Belgijskich (Belgowie!! Przecież oni nawet porządnych skał nie mają. Gdzie te cholerne piwożłopy nauczyły się tak wspinać) Takie wyprawy i drogi jak te, w wykonaniu naszego duetu (w Maroku, w Malezji, Meksyku czy na Grenlandii) są opłacane przez uczestników wyprawy a wzmianki o nich można, co najwyżej, napotkać w formie … wzmianki, w czołowych pismach branżowych. Nikt, nikomu złotego czekana za 7b (max) nie przyzna.